SBB "Halbschuh" / "Casual Shoe" Ee 3/3 16311-16326.  Increasing electrification of the Swiss railroad network pointed up a need for electric switch engines. Compared to steam locomotives electric switch engines were ready to run without a lot of preparation time and only required power when they were actually in operation.

After two prototypes (Ee 3/4) were taken into operation in 1923, the SBB purchased a first series of 16 units starting in 1928 from SLM and BBC. These three-axle units could be produced without a pilot wheel set due to technical progress in lowering the weight of their components. They were designated as Ee 3/3 16311-16326. They had acab at one end of the locomotive, which together with the rather extended roof quickly acquired the more or less affectionate nicknames "Flat Iron" or "Casual Shoe". A characteristic feature was its Winterthur diagonal drive with a jackshaft driving powered by the traction motor and connected to the driving wheels by side rods. High levels of tractive effort could be realized by the wheel sets connected together without individual axles slipping. This concept was also used at that time on faster locomotives, but its real strength was in those situations where it was a matter of high levels of tractive effort. These locomotives were controlled by a flat sliding step switch with thirteen speed levels that controlled the voltage at the traction motor.

These quaint switch engines were gradually retired starting in 1980. At the end of 1987, the last five units of the existing Ee 3/3 of this series still on the SBB were taken out of service. The "Casual Shoes" sold previously to private operators held on several more years until about 1995/96. Several units remained preserved such as road number Ee 3/3 16318 at Locorama in Romanshorn and road number Ee 3/3 16311 at Swisstrain.

 
Η αυξανόμενη ηλεκτροκίνηση του ελβετικού σιδηροδρομικού δικτύου ανέδειξε την ανάγκη για ηλεκτρικές μηχανές ελιγμών.  Συγκρινόμενες με τις αντίστοιχες ατμομηχανές, οι ηλεκτρικές μηχανές ελιγμών ήταν "ετοιμοπόλεμες" χωρίς ανάγκη για μεγάλους χρόνους προετοιμασίας, και κατανάλωναν ενέργεια, μόνο όταν λειτουργούσαν.  Αφότου δύο πρωτότυπα (Ee 3/4) τέθηκαν σε λειτουργία το1923, οι ελβετικοί σιδηρόδρομοι αγόρασαν μία σειρά από 16 μηχανές αρχής γενομένης το 1928 από τις εταιρείες SLM και BBC.  

Αυτές οι τριαξονικές μηχανές κατασκευάζονταν χωρίς ανάγκη για εμπρόσθιο οδηγό άξονα (pilot wheel) εξαιτίας της προόδου της τεχνολογίας που επέτρεπε σημαντική μείωση βάρους των επιμέρους κατασκευαστικών στοιχείων της μηχανής.  Τους απονεμήθηκε ο προσδιορισμός Ee 3/3 16311-16326. Είχαν την καμπίνα του μηχανοδηγού στο ένα άκρο της μηχανής που μαζί με την μάλλον προτεταμένη οροφή τους απέδωσε γρήγορα το προσωνύμιο "Σιδερώστρα" ή "Σκαρπίνι". Ένα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα αποτελούσε ο διαγώνιος οδηγός τύπου Winterthur με στρόφαλο που λάμβανε κίνηση απευθείας από το ηλεκτρομοτέρ και ήταν συνδεδεμένος με τους τροχούς κίνησης διαμέσου πλευρικών ράβδων.  Η συνδεσμολογία αυτή επέτρεπε την επίτευξη υψηλών επιπέδων πρόσφυσης και ελκτικής δυνάμεως και χρησιμοποιείτο τόσο σε περιπτώσεις ταχέων ηλεκτρομηχανών όσο και σε περιπτώσεις που απαιτείτο υψηλό επίπεδο ελκτικής δυνάμεως.   

Οι ηλεκτρομηχανές αυτές ελέγχονταν από έναν μοχλό με δεκατρία επίπεδα ταχύτητας που αυξομείωναν την ηλεκτρική τάση που τροφοδοτείτο στο ηλεκτρομοτέρ.   Οι περίεργες αυτές μηχανές ξεκίνησαν να αποσύρονται τη δεκαετία του 1980.  Στα τέλη του 1987 τα τελευταία 5 κομμάτια της σειράς Ee 3/3των ελβετικών σιδηροδρόμων (SBB) αποσύρθηκαν από την υπηρεσία.  Πωλήθηκαν σε ιδιωτικές σιδηροδρομικές εταιρείες και μέχρι το 1995/96 διατηρήθηκαν σε λειτουργία.  Κάποιες εξ αυτών διατηρήθηκαν και ειδικότερα η Ee 3/3 16318 στο Locorama του Romanshorn καθώς και η Ee 3/3 16311 στην εταιρεία Swisstrain.